RECENZJE utworów których właśnie słuchacie

[RaF]

Trans-Siberian Orchestra, "Christmas Canon"

Idą święta, więc i świątecznie w moim Winampie (no i foobarze ). Wbrew pozorom dział tu nie będę wytaczał Obecnie leci świąteczna wariacja wszędobylskiego 'Kanonu' Pachelbela. Bez specjalnych uniesień duchowych, ale bardzo przyjemne dla ucha - temat Kanonu praktycznie to gwarantuje Muzyka elektroniczna: pianino, smyczki, dzwonki. Do tego dziecięcy chór śpiewający w kółko 'Merry Christmas' + dodatki - ot, typowa świąteczna piosenka z Ameryki. Miła, spokojna, akurat na kilka świątecznych dni.

Ostatnio w ogóle jakiś sobie pachelbelowy maraton robiłem, wynajdywałem wszelkiego rodzaju przeróbki i podróbki Kanonu, poczynając od symfonicznych aranżacji (moja ulubiona pod batutą Karajana), poprzez te 'poprawne', typowo barokowe, z kameralną kapelą, po różne wariacje: Satrianiego na akustycznej gitarze, Johna Two-Hawks (ten co z Nightwishem występował na 'Once') na fletach, Mantovaniego z typowym dla siebie kaskadowym stylem, rozmaitych wykonań na harfach, trąbkach, fortepianach, rockowych aranżacji Rich Nakatsu Group (ogólnie niespecjalne, choć z fajną solówką) czy słynnych już dokonań Jerry'ego C (choć mnie osobiście bardziej odpowiada wykonanie przez funtwo; rzeczy można obejrzeć odpowiednio tu (JerryC) i tu (funtwo)). Trafiłem nawet na monstrualnie rozciągniętą, dwudziestominutową wersję na skrzypcach w wykonaniu Davida Kobialki (cóż, człowiek lubi eksperymentować). W sumie przesłuchałem kilkadziesiąt utworów i przy każdym, gorszym czy lepszym, świetnie się bawiłem. Nie ma co, jednak Pachelbel rocks

[RaF]

Elgard, "Koncert wiolonczelowy E-moll"

Wykonanie, oczywiście, Jaqueline du Pre.

Sam nie wiem, jakie emocje się w tym utworze przewijają. Zależnie od nastroju słyszę coś innego: gorycz, żal, smutek, gniew czy zawiedzione nadzieje. Mimo że i lżejsze tony są tu obecne (szczególnie w drugiej części), ogólny wydźwięk jest jednak nieoptymistyczny.

Koncert w jakiś przewrotny sposób podsumowuje życie du Pre, która, jak się zdawało, osiągnęła wszystko. Okrzyknięta jedną z największych wiolonczelistek wszech czasów (ukłony dla tych, którzy owe 'wsze czasy' słyszeli), miała sławę i pieniądze, była podziwiana i rozchwytywana. Lekkoduch z natury, do tego z rodzaju tych, co mówią to, co myślą - wydawało się, że nie pozostaje jej nic, jak tylko radować się życiem. Ale tak naprawdę, jak można przypuszczać, nie tego pragnęła. Gdzie szukała miłości, zwykłego ludzkiego ciepła - tam znajdowała 'jedynie' podziw, szacunek i wyrachowanie. Czy jednak ludzie podziwiali ją, czy raczej jej grę? Kim byłaby bez wiolonczeli? Ot, pytania bez odpowiedzi, ale dające do myślenia. Łaknęła bliskości, ale o tą było coraz ciężej - nawet u, wydawałoby się, najbliższych. Ta poza lekkoducha mogła być równie dobrze przykryciem, osłaniającym chowaną gdzieś głęboko gorycz - stąd jej późniejsze załamania nerwowe. A potem choroba, która przekreśliła jej karierę - i tak naprawdę całe życie. I tenże utwór Elgara, z którym jest nierozerwalnie kojarzona, który był (i jest) bodajże najjaśniejszym przejawem jej mistrzostwa - on to wszystko w sobie ma. Nie chcę snuć tu głupawych domysłów, że to może właśnie dlatego du Pre tak doskonale go czuła, ponieważ byo w nim jej życie, ponieważ identyfikowała się z nim i pokazywała swą duszę. Nie ma to sensu. Niemniej można by się dopatrzyć (szczególnie z perspektywy czasu) pewnej paraleli, że tak to ujmę, emocjonalnej. W każdym razie lubię tak o tym myśleć.

A pomyśleć, że chciałem posłuchać Dvoraka... Cóż, jak widać - za wesoły

[Cyrograf]

Tooi Hi no Kizuato -Piano- Powolna melodia grana na pianinie. Pozwala sie uspokić, odprężyć i opanować myśli. Czasem jeżeli się wsłuchamy, możemy przemierzyć dzięsiątki kilometrów tylko w wyobraźni. Naprawde piękna.

[romulus]

Może faux pas popełnię pisząc w tym temacie o tej piosence. Ale, jak żadna inna ostatnio nie wywołała u mnie gęsiej skórki na plecach.

Chodzi o YES, WE CAN. Jest to utwór pana, co się zwie Will.I.Am. W zasadzie tekstem tej piosenki jest przemówienie (lub ich zlepek) Baracka Obamy. Nie mogę przestać jej słuchać, choć do nucenia nie nadaje się wcale, ani przebojowa, ani melodyjna. Chyba chodzi o sam fakt, że jest to przemówienie polityczne. "Wyśpiewywane" dodatkowo przez szereg gwiazd show bizu i popu. Najpierw obejrzałem wideo na YouTube, potem wpadł mi w łapy utwór.

Nie mogę przestać podziwiać prawdziwej maestrii (jakakolwiek ona by nie była: muzyczna, słuchowa, marketingowa), która pozwoliła przemówienie kandydata na prezydenta przedstawić tak elektryzująco. Gdybym był obywatelem USA - to mimo republikańskich sympatii - pobiegłbym głosować na Baracka. Ma facet dar pociągania za sobą tłumu i życzę mu z całego serca, aby wygrał.

A może w fascynacji tą piosenką jest zazdrość i tęsknota, aby coś takiego przydarzyło się w Polsce: aby pojawił się polityk, który słowem pociągnie za sobą tłumy, bez chamstwa i walki. Albo, aby pojawiła się piosenka będąca takim politycznym manifestem, która nie zostanie utopiona w błocie drwin.

Bo słychać w niej prawdziwą wiarę w zmianę i prawdziwe pragnienie zmian. Jest to autentyczne i dlatego tak Amerykanom zazdroszczę.
A przecież to tylko przemówienie polityczne...

Yes, we can!

[Lilly]

Ayreon - River of time

Ah, ciężko tak wyrwane z kontekstu, ale spróbuję... 13ty fragment epickiej opowieści o zagładzie, przetrwaniu, człowieczeństwie, cyklu istnienia. Rewelacyjna kompozycja podkreślona wokalem Hansiego Kürscha (Blind Guardian). Nie będę wnikać w to, o czym dokładnie to nagranie opowiada, bo bez całego kontekstu płyty jest to po prostu nie możliwe. Dodam jedynie, że doskonale zgrywa się z następnym po nim nagraniu E=mc2

Album zwie się 01011001 (binarnie Y w ASCII)

Dla zainteresowanych projektem Ayreon polecam info z wikipedii:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Ayreon
(sama nie napiszę nic mądrzejszego niż tam jest, a kopiuj/wklej chyba nie jest nikomu potrzebne)

[Fidel-F2]

https://www.youtube.com/watch?v=sx9SVAtMkJM

Pierwszy The Cure po latach.

Mam mieszane uczucia. Przede wszystkim niecure'owa ostra barwa, psuje mi to strasznie odbiór. Zwłaszcza w przydługim wstępie, który miękki jak w A Forest byłby świetny. Dalej trochę lepiej, a nawet nieźle. Teledysk fpytkę. Zaczynają od pożegnania. Ciekawe co będzie dalej.