Lafferty, R.A. - "Najlepsze opowiadania" :: Sprawdź komentowaną ksiażkę.

[Shedao Shai]

R. A. Lafferty ma styl, który dla mnie okazał się niestrawny. W jego opowiadaniach dużo jest humoru, szczególnie takiego opartego na absurdzie. Absurd goni absurd; jakbyście mi powiedzieli że to "A" w R. A. Lafferty oznacza "Absurd", to bym uwierzył. Niespecjalnie mnie to ekscytowało, a dzień po zakończeniu lektory poszczególne opowiadania zaczynają mi się zlewać w jedną, wielką mozaikę pełną absurdu. Opowiadania zawarte w tym tomie są zazwyczaj króciutkie, oparte na jakimś jednym pomyśle, który następnie jest lekko eksplorowany. Zanim zacznie mnie obchodzić, już się kończy. Zwariowane to takie, odjechane, ale zadając sobie pytanie: po co to czytam? Po co czytać kolejne opowiadanie? Nie umiałem sobie odpowiedzieć. Wybrałbym z tego tomu może ze trzy opowiadania, których lektura dała mi jakąś tam satysfakcję.

Każde z opowiadań ma swoją przedmowę, a część nawet i posłowie. Napisane są one przez innych wielkich pisarzy, a sprowadzają się w większości do ciągu zachwytów nad twórczością Lafferty'ego i wspominek, kto i jak miał pierwszy kontakt z nią. Przyznaję, że zazwyczaj te przedmowy interesowały mnie bardziej niż samo opowiadanie - choć przy okazji wywierały sporą presję. Jak to: nudne? Gaiman właśnie ci napisał, jakie było dla niego ważne! Jak to: ledwo doczytałeś? Silverberg uważa je za wspaniałe! I tak dalej. Było to nieco peszące

Cieszę się, że taki zbiorek wyszedł - daje on możliwość kompleksowego zapoznania się z "best of" opowiadań Lafferty'ego. I tym samym wiem, że drugiego zbiorku jego opowiadań bym nie kupił; może bym się skusił na jakąś powieść, o ile wyszłaby w Artefaktach czy Wehikule. Wcześniej nie wiedziałem, co sądzę o Laffertym, a już wiem. I to jest tam jakaś wartość dodana, poszerzenie horyzontów. W ramach nadrabiania zaległości w Artefaktach przeczytałem ostatnio opowiadania Mathesona – świetne, czytam właśnie Bradbury’ego – świetny, Lafferty niestety – nie dla mnie. Była to przygoda na tyle męcząca, że musiałem zmuszać się do ponownego sięgnięcia po książkę po jej odłożeniu. Koniec końców, skończyłem ją szybko, ale to na zasadzie "szybko zjeść surówkę, żeby móc potem przejść do mięska". 2/6

[nosiwoda]

Bo takie teksty lepiej się czyta i pamięta jako (trzymając się kulinariów) przekąskę. Gdyśmy czytaly, jako dziadersy, jakieś opowiadanie w Fenixie czy NF, a nie daj borze szumiący, w F bezprzymiotnikowej (ja nie), to i teraz je często pamiętamy. Tak jak pamiętam Siedem dni strachu Lafferty'ego do dziś. A jak za dużo naraz, to faktycznie może nastąpić przesyt i niezrozumienie zachwytów. A to dlatego, że wtrząchnąłeś na jedno posiedzenie tacę kanapeczek z kawiorem, pasztetem z piranii i waniliowym musem z Madagaskaru, i wszystko teraz zmieszało się i mdli.

[Shedao Shai]

Bo takie teksty lepiej się czyta i pamięta jako (trzymając się kulinariów) przekąskę. Gdyśmy czytaly, jako dziadersy, jakieś opowiadanie w Fenixie czy NF, a nie daj borze szumiący, w F bezprzymiotnikowej (ja nie), to i teraz je często pamiętamy. Tak jak pamiętam Siedem dni strachu Lafferty'ego do dziś. A jak za dużo naraz, to faktycznie może nastąpić przesyt i niezrozumienie zachwytów. A to dlatego, że wtrząchnąłeś na jedno posiedzenie tacę kanapeczek z kawiorem, pasztetem z piranii i waniliowym musem z Madagaskaru, i wszystko teraz zmieszało się i mdli.

Dokładnie to samo miałem wrażenie. Te opowiadania lepiej by się odbierało, czytając je jako rodzynki w antologiach różnorodnych autorsko, bądź w jakichś magazynach. Taka ich dawka naraz to przesada. A więc rada dla tych, co jeszcze nie czytali: lepiej sobie dawkujcie ten tomik.

[Fidel-F2]

Poza tym Gaiman to leszcz.

[Kszych]

I tym samym wiem, że drugiego zbiorku jego opowiadań bym nie kupił

Kupiłbyś: ładna okładka plus przedmowa Eriksona i byś kupił.

[Shedao Shai]

I tym samym wiem, że drugiego zbiorku jego opowiadań bym nie kupił

Kupiłbyś: ładna okładka plus przedmowa Eriksona i byś kupił.

Znasz mnie już trochę, co?