Ludzkość u progu nowej epoki. Czy w świecie bez pisma człowiek przestanieistnieć? :: Sprawdź komentowany news.

[Janusz S.]

Lista planowanych wydatków zaktualizowana.

[Shicho]

Powieść czy opowiadania brałbym w ciemno, a tak... Skoro to coś na kształt eseju, nie wydaje mi się, abym miał ochotę czytać to więcej niż raz. Zapewne ściągnę któregoś dnia z bibliotecznej półki, ale, prawdę mówiąc, do takich jednostrzałowców, nawet jeśli to Dukaj, zupełnie mi się nie spieszy.

[drwalrabarbar]

Od pewneggo punktu na życiowej drodze człowiec chętniej sięga po takie rzeczy. Pewnie to kwestia wieku.

[Obłęd]

Biorę w ciemno. Ciekawe ile tego naprodukował i czy to tylko eseje dot. pisma czy może jego wcześniejsze teksty też.

[ASX76]

Tytuł książki to kiepski prognostyk dla czytelników czekających na nowe powieści Dukaja ;)

[Shedao Shai]

szkoda pieniążków i miejsca na półce

[drwalrabarbar]

Odnośnie słów Shedao Shai. Warto sięgnąć po coś, co nie jest fantastyczną sieczką, 4 tomem drugiego podcyklu o straszliwych barbarzyńcach atakujących wszechwieczny las. To daje szersze spojrzenie na kulturę. Kultura to nie wyłącznie Gra o tron i Transformers. A jeśli ktoś tego nie pojmuje to przykre.

[Shicho]

Nie o to chodzi. Dwa tomy-cegły korespondencji Lema - kupiłem, przeczytałem, świetnie się bawiłem. I co? I pstro. Prawdopodobnie nigdy już do nich nie wrócę. Nie odczuwam potrzeby. Czyli lepiej było wypożyczyć. "Awantury na tle..." - to samo. "Filozofia przypadku", "Summa...", "Boże inwazje" - również. I pierdyliard innych esejów, rozpraw, biografii, opracowań, rozmów. To wartościowe pozycje, ale nie mam ochoty już do nich wracać. Po prostu. Komuś pasuje? OK. Dla mnie lektura takich książek, tekstów dyskursywnych, jest na jeden, góra dwa razy. No chyba że znajdziesz forum, gdzie rozkminiają akapit po akapicie i człowiek się zapali, że wreszcie jest ktoś, z kim można poważnie pogadać, bez durnej gównoburzy, gdy opinia inna od powszechnie przyjętej.

[drwalrabarbar]

Zamachnął się straszliwie mieczem i głowy jego wrogów potoczyły się po schodach. Cóż, może warto z tego, co się przeczyta wyciągnąć wnioski, wynotować sobie ciekawsze myśli, ołóweczkiem podkreślić. Nie na forum, dla siebie.Nie mówię, że trzeba tpłkować Barbarzyńcę w ogrodzie tydzień w tydzień, jednak warto do niego wrócić A nie tylko: panie psorze, to ja, tutaj. Przeczytałem, odfajkowane na karteczce i buch z głowy. Bo tam: księżniczka piękna niczym Afrodyta ściągnęła batystowe majtki... i zamachnął się straszliwie mieczem, itd.

[Obłęd]

@Schicho, udaje Ci się wszystko zapamiętać z tych wartościowych pozycji, do których już nie chcesz wracać? Pytam z ciekawości, bo mam wrażenie, że każda taka książka pogłębia spojrzenie na literaturę, poszerza kontekst i pozwala jednak rozmawiać na trochę innym poziomie niż "mi się".

[Shicho]

udaje Ci się wszystko zapamiętać z tych wartościowych pozycji, do których już nie chcesz wracać?

To, co mnie najbardziej zainteresowało, pamiętam, oczywiście. Nie słowo w słowo, lecz ogólne przesłanie. Tym bardziej gdy zagrają emocje - złe lub dobre, bez różnicy.

Cóż, może warto z tego, co się przeczyta wyciągnąć wnioski, wynotować sobie ciekawsze myśli, ołóweczkiem podkreślić. Nie na forum, dla siebie.Nie mówię, że trzeba tpłkować Barbarzyńcę w ogrodzie tydzień w tydzień, jednak warto do niego wrócić A nie tylko: panie psorze, to ja, tutaj. Przeczytałem, odfajkowane na karteczce i buch z głowy.

Ale dlaczego zakładasz, że to odfajkowywanie, pójście w ilość? Jeśli obcujesz z tekstami od lat kilkudziesięciu i jesteś starszy od tego nieszczęsnego Dukaja, to po prostu wiesz, czego szukasz i jak chcesz czytać. Notować, podkreślać - gdy byłem 30 lat młodszy, ok, bawiłem się w takie rzeczy. Od dawna tego nie robię. Ile by się tego zebrało przez te wszystkie lata? Nie mówię, że to dobre czy złe. Mówię tylko, że ja tak nie robię. Co dla mnie ważne - pamiętam. Gdybym chciał, przykładowo, robić notatki z Myśliwskiego, np. z "Traktatu o łuskaniu fasoli", to musiałbym przepisać niemal całą książkę. Albo z Pessoi. Bernharda. Ciorana. Jaki w tym sens? Czytasz - przeżywasz. Chcesz wrócić - wracasz. A do innych już nie.

[drwalrabarbar]

Rozumiem, że nieszczęsny ponad czterdziestoletnii Dukaj to pisarz, który nie wie o czym mówi. Mam to nieszczęście być w wieku dukajowym i też pewnie będe określony jako nieszczęsny.I prawdę mówiąc wiek nie ma nic do rzeczy jeśli chodzi o świadomość czego się szuka. To taki argument ex catedra, nie wypowiadaj się gówniarzu, bo za mało wiesz o życiu. Tyle tylko, że pewnie pan prosił wnuczkę, żeby pomogła przy telefonie, czy w Internecie. I jeszcze o supremacji prozy nad esejem i eseju nad prozą.W eseju łatwiej wychwycić bzdury, zweryfikować je. W prozie trudniej, bo może to i bzdury, ale jak pięknie napisane. Proszę nie mówić o uważnym czytaniu, chodzi mi o przemycaniu pewnych myśli w warstwie fabularnej. Bardziej cenię jasność myśli, niż snucie myśli nad miską fasoli.

[nosiwoda]

I prawdę mówiąc wiek nie ma nic do rzeczy jeśli chodzi o świadomość czego się szuka.

Od pewneggo punktu na życiowej drodze człowiec chętniej sięga po takie rzeczy. Pewnie to kwestia wieku.

Nad tą jasnością myśli to jeszcze musisz, drwalu, popracować.

[Shicho]

Rozumiem, że nieszczęsny ponad czterdziestoletnii Dukaj to pisarz, który nie wie o czym mówi. Mam to nieszczęście być w wieku dukajowym i też pewnie będe określony jako nieszczęsny.

Ale skąd pomysł, że Dukaj nie wie, co mówi? Podziwiam go, szanuję, uwielbiam, mimo że jestem od niego starszy (a "nieszczęsny" dlatego, że od niego rozpoczęła się nasza rozmowa i, mam wrażenie, nie do końca się rozumiemy). Ale wolę teksty beletrystyczne i do nich wracam wielokrotnie. Przemawiają do mnie bardziej i gdyby to, o czym będzie mówił w swojej najnowszej książce, przekazał właśnie w takiej formie, skakałbym do góry z radości. A tak - przeczytam za jakiś czas, ale prawdopodobnie już nie wrócę, bo eseje, rozprawy nie są dla mnie tak atrakcyjne, abym widział potrzebę powtórnej lektury, a to, co mnie zainteresuje i tak przecież zapamiętam (a jeśli nie, pożyczę drugi raz).

Bardziej cenię jasność myśli, niż snucie myśli nad miską fasoli.

Rozumiem, ale ja wolę właśnie tę fasolę. Dlatego też wielokrotnie czytałem "Teatro Grottesco" Ligottiego, a tylko raz "Spisek przeciwko ludzkiej rasie", mimo że obie pozycje mówią o tym samym.

[drwalrabarbar]

Całe życie jadłem truskawki. Czego szukam? Wiadomo truskawek. W pewnym momencie życiowym polubiłem śliwki. Cały czas nie lubię gruszek. I mam świadomość czego szukam niezależnie od wieku. śliwki mają tę przewagę nad truskawkami, że są dobre na perystaltykę jelit i od pewnego momentu szukam śliwek. To kwestia wieku, bo reguluje mój układ trawienny. Czy to dla nosiwody dostatecznie jasne?

[Hassin]

Opis:

Koniec pisma i człowiek tracący podmiotowość w nowym dziele Jacka Dukaja.

Intelektualna podróż wokół najbardziej fascynujących zagadnień współczesnej cywilizacji – aż do jej kresu i do kresu człowieka.

Przez ostatnich kilka tysięcy lat pismo, książki i biblioteki były nośnikami i skarbnicami wiedzy. Technologia pisma stworzyła cywilizację człowieka. Myślenie pismem oznacza myślenie symbolami, ideami i kategoriami. Daje bezpośredni dostęp do wnętrza innych: ich emocji, przeżyć i poczucia „ja”. Wyniósłszy tę umiejętność na wyżyny sztuki, w istocie tworzy nasze życie duchowe.

W Po piśmie Dukaj pokazuje ludzkość u progu nowej ery. Kolejne technologie bezpośredniego transferu przeżyć– od fonografu do telewizji, internetu i virtual reality – wyprowadzają nas z domeny pisma. Stopniowo, niezauważalnie odzwyczajamy się od człowieka, jakiego znaliśmy z literatury – od podmiotowego „ja”.

„Mechanizm «wyzwalania z pisma» napędzają miliardy codziennych wyborów producentów i konsumentów kultury. Nie napiszę listu – zadzwonię. Nie przeczytam powieści – obejrzę serial. Nie wyrażę politycznego sprzeciwu w postaci artykułu – nagram filmik i wrzucę go na jutjuba. Nie spędzam nocy na lekturze poezji – gram w gry. Nie czytam autobiografii – żyję celebów na Instagramie. Nie czytam wywiadów – słucham, oglądam wywiady. Nie notuję – nagrywam. Nie opisuję – fotografuję”.

Literatura, filozofia, popkultura, neuronauka i fizyka – zaglądamy za kulisy cywilizacji i odkrywamy, że to nie człowiek posługuje się stworzonymi przez siebie narzędziami, ale to one coraz częściej posługują się człowiekiem.

Nadchodzą czasy postpiśmienne, gdy miejsce człowieka-podmiotu i jego „ja” zajmują bezpośrednio przekazywane przeżycia.

„Czy mogę powiedzieć o sobie: «jestem oglądaniem serialu», «jestem śledzeniem celebów na Instagramie»?”

Człowiek staje się maszyną do przeżywania.

Zaskakująca, prowokująca i poszerzająca horyzonty książka. Fakt, że jej autor wieszczy koniec pisma, czyni z niej dzieło tym bardziej niezwykłe i właściwie nie dające się porównać do żadnej innej książki powstałej w ostatnim czasie.

Na tom Po piśmie składa się najnowszy i najdłuższy tekst, który dał tytuł całości, oraz utwory do tej pory rozproszone: Trzecia Wojna Światowa Ciała z Umysłem, Szczęśliwi uprawiacze nudy, Do kresu nadziei, Sztuka w czasach sztucznej inteligencji, Żyj mnie.

[nosiwoda]

Całe życie jadłem truskawki. Czego szukam? Wiadomo truskawek. W pewnym momencie życiowym polubiłem śliwki. Cały czas nie lubię gruszek. I mam świadomość czego szukam niezależnie od wieku. śliwki mają tę przewagę nad truskawkami, że są dobre na perystaltykę jelit i od pewnego momentu szukam śliwek. To kwestia wieku, bo reguluje mój układ trawienny. Czy to dla nosiwody dostatecznie jasne?

Twoje zwyczaje żywieniowe są mi obojętne. Wystarczy, byś stosował podstawową konsekwencję w formułowaniu swoich sądów, w tym nie zarzucał innym stosowania "argumentu" wieku, skoro to Ty od niego zacząłeś.

[Obłęd]

@Shicho, jeśli chodzi o Ligottiego to pytanie ile z tych ukrytych sensów byłeś w stanie dojrzec po lekturze samych opowiadań, a na ile "Spisek" naprowadził Cię na różne odczytania.

[Shicho]

Akurat "Spisek..." nie był zbytnio pomocny - o utworach i filozofii Ligottiego czytałem na długo zanim pojawił się w Polsce (np. na Thomas Ligotti Online, Labirynt z liści). Zresztą "Teatro..." zawiera wielce pomocny wstęp, więc nawet osoba nieuświadomiona nie zostaje pozostawiona samej sobie. "Spisek..." to - dla mnie - tylko miły dodatek.

[Obłęd]

Rozumiem. Pytam bo właśnie jestem w trakcie lektury "Spisku" i faktycznie, to jest miły dodatek aczkolwiek jako samodzielne dzieło broni się średnio. Filozoficzna wartość poznawcza mnie nie do końca przekonuje, ale jako uzupełnienie koncepcji estetycznej i wytłumaczenie pewnych rzeczy, wypada całkiem dobrze. A "Teatro" to sama przyjemność!

[Beatrycze]

Hmm, ale ta dyskusja to tak naprawdę dyskusja o gustach. Ktoś nie lubi wracać do publicystyki, ktoś lubi.
Ja np. niemal nigdy nie wracam do przeczytanych książek, wyjątki robiąc dla rzeczy, które mnie naprawdę głeboko poruszyły i zazwyczaj nie są przy tym długie. Ale nawet jak nie planuję czytać całości raz jeszcze, to niektóre książki lubię i chcę mieć u siebie na półce, a inne zanoszę do biblioteki po lekturze. I zdarzyło mi się, że ocenioną na 50% topornie napisaną fantasy o wybrańcu nadal trzymam, a oddałam ocenioną na 80% bardziej ambitną fantastykę, bo nie czuję z tą książką emocjonalnej więzi. Tak, że to osobiste preferencje.

Ale już co do Dukaja - odnośnie tego opisu, to jednak za duże uproszczenie - że ludzkość i pismo, niby OK, ale ile procent społeczeństwa faktycznie umiało czytać i pisać? Moja koleżanka (przed 40tką) wspominała mi, że jej dziadek nauczył się czytać jako dorosły człowiek, więc jeszcze w okolicach powiedzmy międzywojnia nie była to umiejętność powszechna.

Nie przekonuje mnie też ta utrata podmiotowości. Przecież ludzie zazwyczaj myślą o sobie, swoich planach, swoich celach, swoim życiu. Raczej media społecznościowe służą promowaniu ulepszonej wizji siebie. Czy jak tu wszyscy komentujemy, każdy pisze o swoim poglądzie, czy zainteresowaniu książką. Jak dla mnie to owo "ja" każdego dyskutanta jest wyraźnie widoczne.

[Shicho]

Jeszcze się wepchnę - bardzo przepraszam - na sekundę z postem o Ligottim i już uciekam.

A "Teatro" to sama przyjemność!

Być może w tym roku ukaże się jeszcze "Songs of a dead dreamer". Czekam bardzo.
A gdybyś miał ochotę poczytać o Ligottim po polsku, zapraszam na pessimusa (w tej chwili jest już raczej martwy, ale swego czasu toczyły się świetne dyskusje, nie tylko o T.L.). Wypowiada się tam m.in. tłumacz Ligottiego - W. Gunia (Dead_Clown). 30 stron rozmów okołoligottiańskich, w tym również o "Spisku...". Czasem schodzą z tematu, ale serio - takich dyskusji mi właśnie dzisiaj najbardziej brakuje.
http://www.pessimus.pl/viewtopic.php?f=4&t=13

[Obłęd]

A nakładem jakiego wydawnictwa może się to ukazać?
Dzięki za link, skorzystam na 100%!

[Shicho]

Wydawnictwo Okultura, przekład - Wojciech Gunia.

[Kjarik]

Gusta gustami, ale tematyka książki jest moim zdaniem przedwczesna o przynajmniej jakieś 30 lat.