Nasze Strony

Podziwiam autora recenzji, że zdołał to przeczytać. A całą recenzję obu tomów najlepiej podsumowuje jej przedostatnie zdanie.

Ale muszę przyznać, że z pewną radością przeczytałam tę recenzję, bo czasem mi się wydaje, że jestem odosobniona w mojej opinii na temat Maas (zdzierżyłam jeno pierwszy tom przygód skrytobójczyni-kretynki) - zdumiewają mnie te kolejne wydania, nie sądziłam, np. że cieniutkie opowiadania o skrytobójczyni wydawane osobno w ogóle zejdą, a musiały, skoro potem wydali zbiorczo w jednym tomie.
Sądząc z recenzji tomów dalszych oraz choćby tej, pomysł Maas polega na tym, że bohaterka nie znajduje swojego wybranka raz, by z nim żyć długo i szczęśliwie, tylko potem wymienia sobie na jeszcze lepszego.

Janusz S. pisze:Podziwiam autora recenzji, że zdołał to przeczytać.

Znam jedną bardzo inteligentną osobę, która uwielbia te Dwory i inne podobne (nie pamiętam tytułów ani nazwisk, pisała na fejsie, a ja zrobiłem sobie urlop od fb, więc nie mogę poszukać) - i to jest dokładnie taka guilty pleasure, o jakiej pisze romulus.

Różne zdarzają się w życiu nieszczęścia...

Dziękuję za recenzje i z akomentarze, bo wygląda na to że uchroniły mnie przed błędem - bo nie powiem cały ten marketingowy i ogólny szum i zachwyty nad pani twórczością zaczęły na mnie działać

To guilty pleasure, ale są lepsze i gorsze. Jest "Moda na sukces", jest "Scandal" (już zakończony). Temu cyklowi bliżej do "Mody...".