Mitchell, David - "Slade House" :: Sprawdź komentowany artykuł.

[lordofthedreams]

Tak właściwie wspomnienie o doktor Marinus to spoiler...

[light pillar]

Ogólnie ten tekst odkrywa zbyt wiele. Nie mam zamiaru wyliczać i wskazywać, co mi sie nie podoba. Nie będę dodatkowo akcentował tego, czego wg mnie recenzent nie powinien ujawniać.
I z oceną książki się nie mogę zgodzić. Jeśli "[Slade House]nie porusza szczególnie trudnych czy ważnych tematów, choć lektura nie zmusi do wielodniowej zadumy, to..." można ją nazwać znakomitą? Ja Mitchella nie lubię. Z prostego powodu. Po znakomitym "Atlasie Chmur", zaliczył taki zjazd, że nie jestem w stanie uwierzyć, że to ten sam autor. Nudzierz i grofoman! Slade House, jest tylko trochę lepszy niz Czasomierze. Książkę ratuje mała objętość - nie jest w stanie wymęczyć czytelnika jak ta wcześniejsza.

[kurp]

Cieszę się, że najpierw zerknąłem na Wasze komentarze... :|

[Fidel-F2]

Recenzja raczej mierna, nad interpunkcją wypadałoby popracować.
Slade house jeszcze nie czytałem ale wszystkie znane mi (sztuk cztery) książki Mitchella są rewelacyjne. I w zasadzie, każda z nich jest lepsza od Atlasu, chociaż to oczywiście bezdyskusyjnie świetna rzecz. Jeśli najnowsza odsłona będzie choć odrobinę lepsza od Czasomierzy, to będzie arcydziełem.

[romulus]

Zapewne lepsza nie jest. Ale taka "kondensacja" fabularna bardzo mi się podobała.

[ivo]

O ile Atlas mnie pozytywnie nastawił do autora to SH mnie po prostu znudziła. Po pierwszej historii reszta była nudna i nie pozostawiała wiele do odkrycia, aż do końcowego, przewidywalnego finału.

[Magellan]

A ja miałem nieodparte wrażenie, że SH to historia wyjęta z Supernatural. Brakowało mi tam tylko braci Winchesterów. Ergo: raczej jedna ze słabszych pozycji w dorobku Mitchella.

[Shedao Shai]

Podobała mi się ta książka, nawet bardzo. Jest zwięzła i dynamiczna, nie ma tu miejsca na nudę i dłużyzny, dzięki czemu towarzyszące podczas lektury napięcie nie opada aż do samego końca. Mitchell zgrabnie odnalazł się w tematyce horroru, tworząc powieść którą spokojnie można polecić komuś szukającemu czegoś dobrego w tym gatunku.

Faktycznie dobrze znać "Czasomierze", ale nie jest to obowiązkowe, traci się po prostu smaczki. No, pod koniec mamy coś więcej niż smaczek (staram się nie spoilerować, choć widzę ze katedralna recenzentka zrobiła to bez skrupułów XD), co sprawiło ze od samego początku tamtego rozdziału się uśmiechałem i spodziewałem mniej więcej jak się wszystko skończy (to nie zarzut).

To powieść inna niż "Czasomierze", znacznie bardziej skoncentrowana, ale praktycznie równie dobra.

5/6

[Fidel-F2]

Pełna zgoda, to marna książka.