Książki, czyli co ostatnio czytaliśmy

[historyk]

"Zaliczyłem" wiec najnowszy numer SFFiH z mini powieścią Piotra Patykiewicza "Umieralnia" (cos w klimatach "To" Kinga, ale rozgrywające się w naszym ogródku

Tak głupiej i infantylnej powieści dawno nie czytałem - odrzuciło mnie.

[Tigana]

Tak głupiej i infantylnej powieści dawno nie czytałem - odrzuciło mnie.

Czytałem już o wiele gorsze - słabiutka jest chociażby "Wąska ścieżka czarownicy" tegoż autora.

[historyk]

Tak głupiej i infantylnej powieści dawno nie czytałem - odrzuciło mnie.

Czytałem już o wiele gorsze - słabiutka jest chociażby "Wąska ścieżka czarownicy" tegoż autora.

Już kiedyś na forum nieistniejącej Załogi G robiłem rozbiór fragmentu jego powieści - Patykiewicz posługuje się skandaliczną polszczyzną. Nie chce mi się teraz tego powtarzać, ale dwa zdania:

Podeszła do niego całkiem blisko i objęła go za szyję.
Czy można kogoś objąć za szyję nie będąc blisko? I dlaczego pisze, że "go" objęła, skoro to do niego podeszła? To co miała objąć faceta stojącego za górką? Po polsku to by było:
Podeszła do niego i objęła za szyję. lub: Podeszła i objęła go za szyję.

Zamknął oczy, w ciemności poszukał wargami jej warg.
Jak zamknął oczy, to chyba oczywiste jest, że " w ciemności". Po polsku to by było:
Zamknął oczy, poszukał wargami jej warg.
Pomijam juz fakt, że chyba lepiej byłoby napisać ustami, bo wargi jakoś mi się ginekologicznie kojarzą

Patykiewicz powinien mieć absolutny zakaz pisania, bo nie potrafi. Ani fabuła interesująca i wciągająca, ani polszczyzna przyzwoita. Pisać każdy może trochę lepiej lub trochę gorzej

[Shadowmage]

Pomijając kwestie umiejętności autora, to takie rzeczy powinna wychwytywać redakcja.

W tak zwanym międzyczasie przeczytałem albumowe wydanie "Katedry" Jacka Dukaja, w edycji z filmem na DVD. Szczerze powiedziawszy, to dla mnie o wiele ciekawsze od wcześniej mi znanego opowiadania i filmu, były materiały dodatkowe dotyczące historii powstawania nominowanej do oskara animacji.

[Madlenita]

Ja czytam właśnie polskie wydanie Praw i powinności K. Pjankowej z Fabryki słów. Jak dla mnie dobra ksiązka, widać, ze są pewne niedociągnięcia, postacie też zarysowane dostyć schematyznie, ale czyta sie to świetnie, tłumaczenie jest bez zbednych ubarwień i bez wycięć (tylko kawałek zdania w 2 rozdziale zdaje się). Jak dla mnie najważniejsze w książce jest poczucie humoru, tu je widać...

[Shadowmage]

Chyba mam to samo, co romulus - czytam dziennie po kilka stron Crowleya, choć sam za bardzo nie wiem dlaczego tylko tyle (pomijając permanentny brak czasu). Coś się nie klei, nie przystaje do mnie.
Inna sprawa, że nic innego oprócz tego nie czytam. Klops normalnie.

[ASX76]

Chyba mam to samo, co romulus - czytam dziennie po kilka stron Crowleya, choć sam za bardzo nie wiem dlaczego tylko tyle (pomijając permanentny brak czasu). Coś się nie klei, nie przystaje do mnie.

Dzieje się tak dlatego, że taka już "uroda" tej książki. To, że coś jest ambitne nie znaczy, że musi być wciągające.

[Vampdey]

Maria Jaczynowska - "Starożytny Rzym"
Julia Zabłocka - "Historia starożytnego wschodu w starożytności"
Benedetto Bravo i Ewa Wipszycka - "Historia starożytnych Greków"

Sesja

[Gvynbleid]

Jaczynowską czytałem - książka strasznie mi sie podobała, chciałem mieć szerszy pogląd w odniesieniu do prawa Rzymskiego. Do dziś żałuję że zaniedbałem łaciny i nie potrafię się nią posługiwać na tyle dobrze by bez pomocy słownika swobodnie czytać teksty w oryginałach. W Jaczynowskiej ponadto podana jest świetna bibliografia (istna kopalnia) niestety głównie francuskojęzyczna (jak to u historyków) nad tym też ubolewam a prędko nie będzie czasu nadrobić.
Abstrahując od jakichś tam pozycji prawnych czy ekonomicznych mogę polecić Wszystkie szczęśliwe rodziny Carlosa Fuentesa – zbiór opowiadań o konfliktach wewnątrz rodzinnych, o tym jak bliscy potrafią krzywdzić się najbardziej. Poza samym mottem odnajdujemy w książce niezwykle dokładnie naszkicowany obraz życia we współczesnym Meksyku – z grubsza odmienny niż w Europie – krajobraz w wydaniu „ultra macho katolickim” - hiszpańskim. Brutalny świat choć już mocno ucywilizowany, no i ta rodzina na którą przenoszone są echa tej brutalności – indywidualne niepowodzenia, w konsekwencji dramaty.
Miejscami książka mocno psychodeliczna – opisująca ostateczne dno człowieczeństwa, napisana bardzo zręcznie.

[Alganothorn]

Jaczynowską czytałem - książka strasznie mi sie podobała, chciałem mieć szerszy pogląd w odniesieniu do prawa Rzymskiego. Do dziś żałuję że zaniedbałem łaciny i nie potrafię się nią posługiwać na tyle dobrze by bez pomocy słownika swobodnie czytać teksty w oryginałach. W Jaczynowskiej ponadto podana jest świetna bibliografia (istna kopalnia) niestety głównie francuskojęzyczna (jak to u historyków) nad tym też ubolewam a prędko nie będzie czasu nadrobić.

Ja z kolei bardzo miło wspominam małżeństwo Bravo-Wipszycka, co za tym idzie mam sentyment do ich książek

język przewodni bibliografii nie jest bezpośrednio związany z byciem lub nie historykiem, ale tematyką - najlepsze opracowania dotyczące architektury są chyba po niemiecku, o architekturze obronnej świetnie pisali Anglosasi po swojemu etc.
jeśli szukasz dobrej bibliografii to ciągle punktem wyjścia są wszystkie tomy 'Vademecum historyka starożytnej Grecji i Rzymu' pod redakcją Wipszyckiej - pierwsze są dość leciwe, ale to wciąż podstawa;
od Zabłockiej wolałem zbiory tematyczne, ale to już kwestia specjalizacji, na poziomie ogólnym jest ok

co do łaciny - nawet biegła łacina w mowie (a takową dysponowałem przez kilka lat, na poziomie rozmowy o pogodzie bez używania coniunctivów, ale zawsze...) nie pozwalana swobodną lekturę tekstów we wszystkich okresach, trzeba się specjalizować - ja wybrałem klasyczną, przez wzgląd na świetne mowy i poezję, ale przez to już z takim Wegecjuszem miewałem problemy (a jest prosty)

coby nie było pełnego offtopu:
Krzysztof Mazowski 'Fuengirola 1810'
kolejna pozycja 'historycznych bitew' nt. Napoleona, ciekawa z racji pewnego rodzaju rozrachunku autora z mitami i faktami związanymi z tematem 'Napoleon a sprawa polska';
autor wyraźnie miał poczucie, że sama bitwa to za mało, że musi podzielić się z czytelnikiem swoją wizją epoki - ma to swój urok, a że pisze dość rzetelnie po książkę tym bardziej warto sięgnąć;

pozdrawiam

[Madlenita]

No to chyba jestem wyjątkiem,bo historia starożytna min. Jaczynowskiej podobała mi się do momentu jak musiałam się na egzamin nauczyć całości... Jakoś nie pogę polubić ksiązek czytanych z pzymusu: czyli letur i podręczników...
Ale po jakimś czasie może znów spóbuję...

[Tigana]

Mortka ("Miecz i róża")skończony - naprawdę fajna książka. Bardzo spodobał mi się świat krucjaty widziany oczyma bohaterów powieści. Zgodzę się natomiast z Toudim, ze pod względem fabularnym można doszukiwać sie podobieństw do "Narrenturm" Sapkowskiego - też mamy bohatera naiwniaka wspieranego przez bardziej doświadczonych kompanów. Za to porwań i cudownych uwolnień dużo mniej.
A teraz chyba przysiądę i w końcu dobrnę do końca "Imienia wiatru" - jestem dokładnie w połowie wiec powinno pójść z górki.

[Shadowmage]

Przeczytałem "Samotnie" Crowleya. Książka utrzymana bardziej w stylistyce "Małe, duże" niż na "Późnego lata". Podobna językowo, w dużej mierze również struktura (choć znacznie bardziej skomplikowana) i sposób prowadzenia narracji są podobne. Co do samej koncepcji książki, to szczerze powiedziawszy jeszcze sobie zdania nie wyrobiłem. Głównie dlatego, że widać, iż jest to pierwsza część znacznie większej całości. Szczególnie, że "Aegipt" to opowieści w opowieściach, niektóre wybiegające bardziej w przód, inne zaglądające w przeszłość. Intygujące, choć miejscami dosyć ciężkie.

[Alayne]

Ostatnio przeczytałam pierwszy tom "Sagi Ludzi Lodu", czy jakoś tak podobnie:) Jakie słodkie... Jakbym lubiła romanse, to nawet by mi się podobało, ale niestety... Co prawda zauroczyły mnie klimaty nordyckie, ale to nie wszystko czego oczekuję po interesującej powieści. Cóż, koleżanka z pracy poleciła mi to jako dobre odprężenie nie wymagające specjalnej pracy umysłowej. Zgadzam się:D Ale po kolejny tom chyba nie sięgnę:) W tej chwili czytam "Samo ostrze". Dopiero zaczęłam, ale prawie na początku uśmiechnęłam się czytając wypowiedź Glokty:D Nie ma to jak odrobina ironii czy sarkazmu w książce:D

[Alganothorn]

Ostatnio przeczytałam pierwszy tom "Sagi Ludzi Lodu", czy jakoś tak podobnie:) Jakie słodkie... Jakbym lubiła romanse, to nawet by mi się podobało, ale niestety... Co prawda zauroczyły mnie klimaty nordyckie, ale to nie wszystko czego oczekuję po interesującej powieści. Cóż, koleżanka z pracy poleciła mi to jako dobre odprężenie nie wymagające specjalnej pracy umysłowej. Zgadzam się:D Ale po kolejny tom chyba nie sięgnę:)

W czasach pochłaniania książek w ilościach półhurtowych, czyli posiadania czasu, czyli od połowy podstawówki po studia, przeczytałem m.in. całą sagę;
początek jest znacznie lepszy niż środek, a środek, niespodzianka, niż koniec...

pozdrawiam

[toto]

To i ja się pochwalę co ostatnio przeczytałem, choć z powodu braku czasu sypnę jedynie tytułami.
Zelazny Pan światła
Tokarczuk Prawiek i inne czasy
Kapuściński Wojna futbolowa
Stross Accelerando

[Alayne]

Alganothorn--> Oj tak, ta saga nadaje się do takiego "pochłaniania". Nie wymaga wysiłku intelektualnego wobec czego czyta się to strasznie szybko

[romulus]

Przebrnąłem przez 100 stron 11 tomu Koła Czasu Roberta Jordana i dalej zacząłem kartkować. I przekartkowałem się do końca, zwracając uwagę na finały poszczególnych wątków. A raczej "finały". Kartkowanie wzięło się stąd, że nie chciałem czekać paru dni, tygodni na dobrnięcie do końca. Zwłaszcza że to Jordan - obawiałem się najgorszego

Ale muszę jednak pozytywnie podsumować to kartkowanie (choć może po części pozytywny stosunek bierze się z kartkowania). Niemniej jednak chyba zbliżająca się śmierć kazała Jordanowi troszkę przyspieszyć. W zasadzie zaryzykuję stwierdzenie, że Knife Of Dreams (wydane u nas, jak zwykle z powodu objętości, w dwóch tomach, każdy po 500 z okładem stron), nawiązuje - jeśli chodzi o rozwiązania...fabularne, do najlepszych części Koła Czasu.

Przede wszystkim, jak kiedyś zauważył Shadowmage, zdaje się, w 11 tomie Jordan zaczął się streszczać, tj. zintensyfikował akcję. I to naprawdę porządnie, mając na uwadze to co działo się od Ścieżki Sztyletów. Ustawił on swoje "pionki" na planszy tak, że mogą już oczekiwać na finał. Zamknął finalnie dotychczasowe perypetie Mata (częściowo - tylko w odniesieniu do Córki Dziewięciu Księżyców), Perrina i Randa oraz Elayne. Otwarte pozostają w dalszym ciągu: wątek Egwene, częściowo Nynaeve. Niewiadomo co dzieje się w Czarnej Wieży, tzn. w jaką grę gra Mazrim Taim, jak potoczą się losy inwazji Cesarstwa na kontynent. Bo nadchodzi Ostatnia Bitwa - bynajmniej często to powtarzają w 11 tomie, ale zważywszy na wejście na ostatnią prostą z niektórymi postaciami, to całkiem możliwe

Podobało mi się rozwinięcie postaci Tuon - Córki Dziewięciu Księżyców, dziedziczki Cesarstwa i żony Mata. Ona jedna spośród tych wszystkich samic - alfa nie ma mentalności przekupki kłócącej się nawet o pogodę - dla zasady choćby. Przy tym jest ostrą zawodniczką Ale pewnie, gdyby Jordan miał czas, upupił by ją do poziomu pozostałych kobitek.

Jeśli chodzi o główne postacie zatem - sporo się dzieje konstruktywnego. Tabuny towarzyszących bohaterom postaci drugoplanowych (tych dobrych i tych złych) troszkę zostały potraktowane po macoszemu. Choć tu właśnie widzę potencjał na ciągi dalsze po zakończeniu Koła Czasu. Jest sporo podstaw do eksploracji tego świata, poza główną akcją Bo nie wierzę, że zamiarem Jordana było takie zamknięcie fabuły, aby nie można było do świata Koła Czasu powrócić. Coś tam Smok Odrodzony mruczy pod nosem, że musi umrzeć. Ale powiedzmy sobie szczerze: śmierć Smoka Odrodzonego nie oznacza przecież śmierci Randa. Tani chwyt, ale zważywszy na klimat cyklu nie wierzę w tak pesymistyczne zakończenie. Skończy się tak jak u Tolkiena - cały "koszt" przygody u głównych bohaterów zamknie się w jakimś "uciętym palcu".

Kartkowanie 11 tomu nastroiło mnie pozytywnie zatem. Kto wie, jeśli "chwyci" ekranizacja serialowa martinowskiej PLiO - przyjdzie czas na Koło Czasu? Jest tu potencjał na kilka sezonów (po przycięciu akcji)

[Shadowmage]

Na wyjeździe (głównie w samolotach) przeczytałem "LonNiedyn" Mieville'a. Książka faktycznie dla młodszego czytelnika, ale i tak nieźle się przy niej bawiłem. Choć pełna uproszczeń, wykorzystująca znane schematy fabularne, jest jednak pełna zakręconych pomysłów, podobnych do tych z dorosłych powieści Mieville'a, ale przetworzonych na potrzeby młodszego odbiorcy. Dla mnie było to przyjemne czytadło, ale myślę że osobom młodszym bardzo się spodoba.

Teraz nadrabiam znajomość klasyki, czyli czytam "Ostatni brzeg" Shute'a. Świetnie się czyta, choć język i sposób przedstawiania zachowań jest bardzo staroświecki.

[nosiwoda]

Na wyjeździe (głównie w samolotach) przeczytałem "LonNiedyn" Mieville'a.

A piszesz recenzję?
edit: siori, odpowiedź znaleziona

[romulus]

Ostatni brzeg - chyba widziałem filmową adaptację - interesująca. Przez ksiązkę nie przebrnąłem, daj znać, czy dużo straciłem...

Skończyłem czytać Błędny Krąg M. Careya. To bardzo ciekawa powieść, zdecydowanie lepsza od Mojego własnego diabła. Aczkolwiek nadal nie zmieniło się jedno: Felix Castor to nadal nieciekawy główny bohater, udający cwaniaka, ateistę, cynika. Tak naprawdę jest prostolinijny i nieskomplikowany, że można przejrzeć go na wylot z każdej możliwej strony. Niemniej jednak Mike Carey spełnił moje oczekiwania i fabuła zdołała przykryć te niewątpliwe niedostatki głównego bohatera. Na Biblionetce wystawiłem 4 i tej oceny będę się trzymał. Jest wystarczająca, aby czekać na ciąg dalszy przygód głównego bohatera. Choć nadal moim ulubionym bohaterem ze skrzyżowania czarnego kryminału i fantastyki pozostaje Takeshi Kovacs z powieści Richarda Morgana (przede wszystkim z Modyfikowanego Węgla).

A teraz: Historia Lisey Stephena Kinga. Daję jej 4 godziny na przekonanie mnie do siebie. Jeśli się nie uda - wracam do SAMOTNIE Crowleya.

[Vanin]

Ostatni brzeg - chyba widziałem filmową adaptację - interesująca. Przez ksiązkę nie przebrnąłem, daj znać, czy dużo straciłem...

Wg mnie tak.

[Shadowmage]

Według mnie też. Książka ze strony na stronę się rozkręca, nabiera emocji i siły. Końcówka jest naprawdę mocna, robi wrażenie. Jedna z najlepszych, jeśli nie najlepsza książka (post)apokaliptyczna jaką czytałem. Naprawdę warto się zagłębić i przeczytać - jeśli nawet początek pachnie niezbyt skomplikowaną obyczajówką.

[Galvar]

A teraz: Historia Lisey Stephena Kinga. Daję jej 4 godziny na przekonanie mnie do siebie. Jeśli się nie uda - wracam do SAMOTNIE Crowleya.

Daj nawet więcej bo książka choć trudna jest naprawde godna uwagi. Serio serio! Tutaj moja recka o którą stoczyłem niezły bój. W razie czego mogę Ci podesłać wersję w 100% niezredagowaną.

[Shadowmage]

Teraz poczytuję sobię antologię "Steampunk" VanderMeerów(doczekałeś się, Żerań ), ale książki wszędzie zabierać nie będę, więc muszę sobie wybrać coś z tej listy. Jakieś sugestie?

[Żerań]

Strossa już czytałeś, Mieville'a czytasz, może Urbi et Orbi? Albo Anna Starobiniec? Jak w ogóle antologia?

[Shadowmage]

Chyba jednak będzie to Williams, to jedyna pozycja z obowiązkowych, która jeszcze recenzji się nie doczekała.
O antologii się nie wypowiadam, bo na razie przeczytałem dwa opowiadania (właściwie fragment i opowiadanie) + wstęp. Jakichś oszałamiających doznań na razie nie mam ;p

[Tigana]

Dwie pozycja do przodu.
Roberto Saviano "Gomorra" - książka arcyciekawa, ale jako samo dzieło literackie mająca swoje wady. Poraża opis mafii - jako wielkiego międzynarodowego konsorcjum, które swoim zasięgiem oplotła niczym ośmiornica cały świat. Narkotyki, broń, handel podróbami znanych firm, hazard i wiele innych dziedzin życia. Można wręcz odnieść wrażenie, ze Comorra decyduje o losach świata. Ale najciekawsze fragmenty książki to nie te opisujące samą strukturę mafii czy jej najnowsze dzieje, ale jej wpływ na zwykłych ludzi. Jak zostają uwikłani w przestępstwa stając się mniej lub bardziej świadomymi cząstkami systemu. Wstrząsają fragmenty o komandach śmierci w skład których wchodzą nastolatkowie, o niezawinionych śmierciach i braku nadziei. Książka bardzo osobista i bardzo ciekawa. Tylko miejscami, gdy autor zbyt bardzo wchodzi w szczegóły dotyczące samej struktury mafii (wymienia dziesiątki bossów i żołnierzy) proza traci na płynności i nieco przynudza.

Diaczenkowie "Odźwierny" - powieść utrzymana w iście baśniowym klimacie, ale bardzo piękna. Opowieść o magu, który pozbawiony swego daru wyrusza w wędrówkę w poszukiwaniu sensu swego istnienia. I tak jak w bajkach jego dobre czyny zostają wynagrodzone, a gdy chce postąpić egoistycznie czeka go kara. Niby dydaktyzm, ale nie znajdziemy tu nachalnego moralizatorstwa. Książka mocno refleksyjna, ale ni w trakcie czytania nie czuje się znudzenia, a raczej fascynacje.

[toto]

Ja po przeczytaniu Fryne hetera zachodzę w głowę, czym ta powieść zachwyciła nosiwodę? Całkiem ciekawie się czytało, ale bez przesadyzmu.
Skończyłem Dzieci Diuny Herberta. I like it. I czekam na więcej.

[nosiwoda]

Trudno powiedzieć. Po prostu strasznie mi się podobała. Po części to zasługa dość leniwej, spokojnej narracji. Po części kobiecej bohaterki.

[Alayne]

Właśnie skończyłam czytać "Samo ostrze" Joe Abercrombiego. Czytało mi się tę książkę bardzo przyjemni i żałuję, że się skończyła. Podobno autor wzorował się na cyklu Martina i rzeczywiście trochę to widać. Ciekawa akcja i barwne postaci w tym wypadku to klucz do sukcesu. Inkwizytor Glokta jest moim zdecydowanym faworytem. A szczególnie to, co sobie dopowiada w myślach:) Oby następna część była równie dobra.

[kurp]

Od kiedy się ostatnio odzywałem - przeczytało się Prawem wilka i Przemienienie Twarocha (jedno i drugie polecam), Miasto szaleńców i świętych (lojalnie odradzam), a teraz czyta się Dom burz - na razie fenomenalny

[Żerań]

Twardoch i MacLeod faktycznie warci polecenia, ale czemu nie podoba ci sie proza VanderMeera?

[toto]

Też skończyłem Twardocha, tylko, że był to Obłęd rotmistrza von Egern. Książka przeleżała kilka miesięcy, ponieważ tytułowe opowiadanie nie przypadło mi do gustu. Właściwie to nie wiem czemu, przyzwoicie napisane, z jakąś ideą i pomysłem. Może za bardzo raziło mnie dość łopatologiczne przestrzeganie przed złym?
W ramach kończenia rzeczy zaczętych, zabrałem się także za Tytan Johna Varleya . A później, w końcu Chwila zaćmienia.

Miasto szaleńców i świętych (lojalnie odradzam)

Może przejdzie?

[Alganothorn]

Ian McEwan
'Ukojenie'

Jakoś się złożyło, że byliśmy w jednym samolocie, ta książka i ja, to i poznaliśmy się bliżej;
McEwan to ten specyficzny typ literatury, który po lekturze pozostawia mnie z pytaniem 'o co chodziło autorowi?' - czasami odpowiedź nasuwa się szybciej (jak w 'Pokucie'), czasami trwa to chwilę dłużej (np. tu), ale na pewno zmusza do kilku chwil namysłu, co jest dla mnie sporym atutem każdej działalności artystycznej;
czytało mi się dość lekko, ale np. Piękniejszej Połowie znacznie oporniej (niż np. 'Pokutę'), więc to kwestia mocno subiektywna;
czy polecam? na pewno nie na początek przygody z McEwanem - jeśli go ktoś lubi, to warto, jeśli nie zna, lepiej zacząć od czegoś innego

pozdrawiam